«Να τα ξαπολύσω; Να τα ξαπολύσω;...», έλεγε μέσα του ο Νικολάϊ, τη στιγμή που ο λύκος προχωρούσε προς το μέρος του μακραίνοντας απ' το δάσος. Μεμιάς όλη η φυσιογνωμία τού αγριμιού άλλαξε. Αναταράχτηκε αντικρίζοντας καρφωμένα πάνω του δυο ανθρώπινα μάτια, που, σίγουρα, ποτέ του δεν είχε ξαναδεί.— Λέων Τολστόϊ
Ναι, πράγματι: «ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί πολύ να κατανοήσει γιατί δεν έγινε συμφωνία για μια διαφορά 500 εκατομμυρίων» (Αλ. Τσίπρας, 29/06/15). Ο συγγραφέας πολιτικής φαντασίας του παρόντος όμως δεν θα δυσκολευτεί και τόσο, όπως κατά βάση κι ο κάθε οξυδερκής παρατηρητής. Η αντιπαράθεση μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και «θεσμών» είναι, εν τέλει, φιλοσοφικής φύσεως, και ως εκ τούτου διαθέτει έναν χαρακτήρα ολιστικό. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι όλα αυτά γίνονται για τα λεφτά – πολλά λεφτά, πράγματι. Το αντικείμενο της αντιπαράθεσης είναι η απόλυτη (ή όχι) ιδεολογική ηγεμονία ενός συγκεκριμένου ιστορικού εποικοδομήματος. Η μεν ελληνική πλευρά θέλει να πάρει «κάτι», η δε άλλη θέλει ακριβώς να μην πάρει τίποτα η ελληνική πλευρά, κι ούτε να είναι δυνατόν να μπορεί να ισχυριστεί ότι, να, κάτι πήρε. Γιατί τότε, απλούστατα, θα διακυβεύεται ο απόλυτος χαρακτήρας της ηγεμονίας. Μόνον ο συνολικός εξευτελισμός, ο εκμηδενισμός του πειράματος Σύριζα σε όλα τα επίπεδα – κυρίως στο αφηγηματικό – δύναται να κατευνάσει την υπαρξιακή ανασφάλεια ενός συστήματος που έχει απόλυτη επίγνωση της ανηθικότητάς του. Και η επίγνωση αυτή είναι που το κάνει τερατωδώς επικίνδυνο.
Υπήρχαν δύο τρόποι να ηττηθεί εντελώς ο Σύριζα, σε βαθμό που κανείς στην Ευρώπη να μην επιχειρήσει καν να επαναλλάβει το αριστερό εγχείρημα για τουλάχιστον μία γενιά. Ο πρώτος δια της οικειοθελούς μετάλλαξής του σε μία ακόμη καλοθελητική Κεντροαριστερά. Και αυτό φάνηκε ότι πήγε να συμβεί, έως ότου ο Τσίπρας τράβηξε την τελευταία στιγμή το χέρι του από το συμβόλαιο που του υποδείκνυαν όλα τα όργανα πλοήγησης, θεσμικά και εξωθεσμικά. Το τράβηξε σπασμωδικά, και τους έμεινε το σκισμένο του μανίκι στο χέρι. Ο Τσίπρας πήδηξε απ' το παράθυρο του αστυνομικού τμήματος κι άρχισε να τρέχει προς τους Αμπελόκηπους και την Κυψέλη, προς τον μοναδικό του εν δυνάμει σύμμαχο (και φίλο): τον λαό. Με την διαλεκτική του αυτή ταυτισή, θέτει τους θεσμούς – που πλέον στο κείμενο θα ξαναπούμε Τρόικα παρακαλώ – μπροστά σε μία επιλογή: να έρθουν και να τον κυνηγήσουν όπου αυτός βρίσκεται, γιατί το υποκείμενο με το οποίο ταυτίζεται ο διαλεκτικός σου αντίπαλος είναι και το υποκείμενο που είναι προς μετάλλαξη. Υπουργείο οικονομικών είναι; Θα μεταλλάξουμε το Υπουργείο Οικονομικών! Σύριζα είναι; Θα μεταλλάξουμε τον Σύριζα! Δημοψήφισμα είναι; Θα μεταλλάξουμε το δημοψήφισμα! Λαός είναι; Θα μεταλλάξουμε τον λαό! Σε μια βδομάδα; Σε μια βδομάδα.
Το μιντιατικό waterboarding στο οποίο υπόκειται ο ελληνικός πληθυσμός από το περασμένο Σάββατο, σε συνδυασμό με τα διασταυρωμένα οικονομικά πυρά που εξαπολύουν ΕΚΤ και ΔΝΤ στραγγαλίζοντας τους πιο αδύναμους – αυτούς ακριβώς για λογαρισμό των οποίων ο Σύριζα ήθελε να πάρει «κάτι» – δείχνει ξεγυμνωμένη την αληθινή φύση του αντιπάλου, μέσα κι έξω. Μα, τελικά, ίσως αυτό να ήταν και το λάθος εξαρχής. Στη διάρκεια της πεντάμηνης διαπραγμάτευσης, ο Τσίπρας συναναστράφηκε τόσο κοντινά τους συνομιλητές του που ίσως έφτασε να πιστέψει ότι είναι και κανονικοί άνθρωποι. Που, φυσικά, δεν είναι. Κι η απόλυτη ετοιμότητά τους να θυσιάσουν απροβλημάτιστα κόσμο και κοσμάκη για ένα άθλιο «κάτι», στην ουσία για να αποφύγουν μια ενδεχομένως μακρόχρονη αριστερή και δημοκρατική κύστη λατινοαμερικανικού τύπου μέσα στην Ευρώπη – με αναδιανομές, δημοψηφίσματα και τέτοια –, τους μεταμόρφωσε σε οικονομικούς Πινοσέτ εν ριπή οφθαλμού. Ειδικά ο κύριος Σουλτς το περίμενε πώς και πώς να του συμβεί αυτό μια μέρα. Και πώς του πάει η στολή... Ως κι ο Σίλβιο το είχε διαβλέψει.
Τα πρωτοσέλιδα του Πρώτου Αίματος, τα ουρλιαχτά του Σκάι και τα χρυσελεφάντινα τσόκαρα του Μένουμε στον Έκτο δεν θα νικήσουν. Ενδέχεται όμως να εξουσιάσουν και πάλι, με περισσότερο μένος από ποτέ. Τώρα ξέρουμε.
Πηγή: www.toportal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου